Yanlizlik birak pesimi...!

Şimdi bir ormandaydı. Sık ve yaşlı ağaçların belki beş yüz yıllık bir meşe tarafından yönetilen eski ve geceye hakim bir ormanda.

Samantha kendini bir nebze korkudan alıkoydu. Ama bedeni hala titriyordu. Divanece etrafta koşuşturup duruyordu. Sonra birden durdu. Suyun toprak üzerinde kayışını , kayaları tokatlayışını duydu.
İçinin hareketlendiğini hissedebiliyordu. Toprağı yararak çıkan filiz gibi içinde bir umut fidanı yeşermişti.
Sesin geldiği yöne hızla koştu Samantha. Yalnızlığının onu terk edeceğine emindi. Kol kola vermiş ağaçların arasından koşarken dengesini kaybetti ve yüz üstü yere yığıldı. Toprağın işkence kokan keskin kokusunu ciğerlerine çekti. Öylece yerde yatıyor , uzaklardan gelen sesleri dinliyordu. Biraz önce duyduğundan çok farklıydı bu sesler. Az sonra sesler iyice belirginleşti.Bir kız sesiydi bu.

Samantha yerinden doğrularak ayağa kalktı. Etraf yine sis ve dumana gömülmüştü. Golun kenarindaydii artık. Yorulmuştu. Ama yürümekten yada koşmaktan değil korkmaktan ve karanlığa ezilmekten yorulmuştu.
Karanlık ve dumanın arasında bir süre daha yürüdü. Kizi görüyordu artık.Ona dogru dondu ve:

''Selam ne kötü bir gün değil mi ?''

dedi konusmaya ihtiyaci vardi.

Güneş geceyle buluştuğu ilk andan itibaren saniye saniye tonları değişen büyük bir renk armonisine bakıyordu gözleri. Oysa bunun bir göz yanılması olduğu bilimsel bir gerçekti. Işığın mucizesi gibi…

Saatler ilerledikçe ve o renk armonisi yerini karanlığa bıraktıkça, seslerin daha da netleştiğini duydu. Evrenin sesini iyice dinledi. Samantha'yıi fevkalede bir şölene davet ediyordu. Ve coğrafyasını biçimlendiren o gizemli hikayelere…Keşfetmek içeriği çok geniş ve farklı bir kelimeydi onun için. Fark etmek yeterliydi. Öyle bir dalmıştı ki uzaklara, ona seslenen kızı duymamıştı bile...


'' Selam ne oldu ? İyi misin ?''

dediğini duydu hayal meyal. Sonra ona baktı ve biraz yeşile çalan mavimsi gözlerinden başlayarak onu tepeden tırnağa süzdü. Çok sevimli bir kızdı bu ama Samantha 'nın derdi çok farklıydı kimseye anlatamayacağı kadar ağır bir yaraydı kalbindeki. Daha sık nefes alarak gözlerini kapadı. Acaba onu bir daha görebilicek miydi? Sonra tekrar gözlerini açtı ve yeşil gözlerinden yanaklarına dökülen bir damla yaşa engel olamadı. Sonra hemen bu asi damlaları koluna sildi. Kıza döndü ve:


''İyi miyim bil miyorum... Hayır değilim... Neyse ben dertlerimle seni boğmuyum.''

dedi. Kızın onu deli sanmasından korkuyordu. Böyle ağlamasına sebep olan şeyi bilmek istiyecekti. Ama Samantha bunu hiç kimseye söylemiyecekti. Şimdi gözlerini hafiften esen meltem nedeniyle dalgalanan göle dikti. Bir anda sol bileğinden omuzlarına doğru gelen müthiş bir ağrı hissetti. Buraya gelirken düşmesiyle oluşan yaralar isyanlarını daha yeni dile getiriyordu.Samantha bağırmamak için kendini zor tutuyordu bileğini oynatamıyordu bile. Gözlerini gölden ayırıp koluna bakmaya cesaret edemedi. Bir süre daha kıpırdamadan bekledi.

Her şeyden çok, biriyle konuşmaya ihtiyacı olduğunu hissediyordu son günlerde.
İçinde hapsettiği gerilimin taşmasını istiyordu.
Çünkü kendi başına ancak tanı koyabiliyordu hislerine.
Birilerinin içe dokunan, güçlü, genizden gelen sesine ihtiyacı vardı en çok.
Önümde sadece karanlık, bir göl görüyordu, yaşamımın tüm acılarının yattığını görüyordu oralarda.
Hayatı karmakarışık ve öylesine düzensiz ki, kendinden nefret ediyordu, delilikle boğuşuyordu çoğu zaman.
Bedenini bitirip yiyen bu yaranın ruhuna da sıçramasını engelleyemiyordu çünkü.Canı çok yanıyordu. Kafasını kaldıramıyordu, ağlamak üzereydi çünkü. yada
çevresinde, göğsüne yaslanıp ağlayabileceğim bir anne
yoktu. Hiç bir zaman da olmamıştı zaten ama ilk kez yokluğu ona bu kadar acı veriyordu. Birkaç saat önce dışarı çıkıp, batmakta olan güneşin aydınlattığı ağacın, kıpırtısız yapraklarına dokundu ve buz gibi havayı çekti içine iri yudumlarla.
Hayallere kapılmama izin verdi kısa bir süre. Ama bu hayal yanındaki kızın konuşmasıyla bozuldu.

''Bana önce ne olduğunu anlat sonrada bir profesörün yanına gidiyoruz! Kolunun ne halde olduğunu görmüyor musun? '' dedi hararetle. Ama o aldırmıyordu. Ne ona nede durmadan kanayan yarasına... Ona doğru döndü ve:

''Sana ne olduğunu anlatmayacağım ve buradan da ayrılmaya hiç niyetim yok'' dedi ve bulunduğu yere karnını dizlerine çekip oturdu. Oturur oturmaz da yaptığından utandı. Kıza ilk o meraba demişti. Şimdi ise kıza yine o bağırıyordu. Kızardığını hissetti. Ama laf ağızdan çıkmıştı bir kere...

Kolunda başlayan ağrılar şimdi bütün vücudunu sarmıştı. Şimdi sarı saçları sinirden alev kırmızısına dönüştü. Samantha bunu hep yapardı zaten. Ellerini şakaklarına götürdü ve daireler çizmeye başladı sonra kızın konuştuğunu farketti ve ona doğru doğruldu.

'' Sen oradan kalkmayı düşünmüyordun dimi? Tamam bende kalkmıyorum !'' dediğini duydu. Sonra onun karşısına oturmasını izledi. Samantha bunu beklemiyordu sanki iyi bir tokat yemiş gibi oldu. Kızın söylediği sözlerden sonra çekip gitmesini beklemişti.

''İlginç bir kız ''dedi içinden. Şimdi sakinleşmişti. Saatine baktı 7.30'u gösteriyodu. Cebinden asasını çıkardı. Yarasını kendisi tedavi edicekti. Asasını yarasının üstünde gezdirirken sessizce bişeyler mırıldandı. Ama işe yaramadı. Yarasında hiçbir değişiklik olmamıştı. Kızın ona garip garip baktığını farkedince 'Bu acımaması için bir büyü ve gayet başarıyla yaptım'' dedi.

Yalan söylemeyi hiç beceremiyordu. Şimdi saçlarının sarıya dönmesini istedi ve iki saniye sonra tekrar eski görünümüne kavuştu. Kıza döndü ve,'' Ben hastahane kanadına gidiyorum'' dedi sükunetle. Ama gidip gitmiyeceğini bilmiyordu. Ne diyecekti. Ormanda salak salak koşuyordum yanlızlıktan. Ve burnumun üstüne çakıldım mı diyecekti ? Bu düşünceler eşliğinde ayağa kalktı. Bir yalan uydurucaktı yada ortak salonda bir sargı bezine sarıp geçiştiricekti. Kıza son kez baktı ve '' Yardımın için sağol.'' dedi gülümseyerek ve asasının ışığında arkasında bıraktığı gölgesiyle birlikte gölün kenarından uzaklaşmaya başladı yavaşca.