1. Nolu Oda

Konu: 1. Nolu Oda Ptsi Tem. 21, 2008 6:00 am

.. xD

[ Özel RP için açılmıştır - Belirli Kişiler Haricnde Damlama yapmayınız ]

Konu: Geri: 1. Nolu Oda Ptsi Tem. 21, 2008 12:48 pm

Tuhaf,ruya alemine benzer ama ondan cok daha canli ve urkutucu bi yerdeydi.Basi ve sonu olmyan karanlik bi dehlizde arkasina bakmadan kosuyordu.Agizini acip birilerinden yardim istemek icin bagirmaya calisiyor olmasina ragmen solmus dudaklarinin arasinda tek cikan ince bir dumandan baska bisey olmuyordu.Duymak istemedigi sesler beynini kemirip bitiriyordu adeta.Kulaklarini tikayip duymalarini engellemek istesede her seniye siddetini arttiran cigliklardan kurtulamiyordu birturlu.En kotusu de duygusal olarak hic bir tepki verememesiydi olanlara.Verdigi tum fiziksel tepkilerde O sesin sahibinin eglendirmekten baska hic bir ise yaramiyordu.Kosmaya devam etti.Nereye gittigi umrunda bile degildi.Tek istegi o anda bulundugu ortamdan bir an once uzaklasmakti.Nefesi kesilene kadar hic durmadan kostu.Zaman ve mekan kavramindan yoksun bu yerde bir zaman dilimi belirtmek imkansidi tabi ama Kaitlin'e asirlar gibi gelen bir sure daha devam etti bu amacsiz kosu.Ustunde durdugu karanlik zeminden yine karanlik koparip aldi O'nu ve bu defa sonsuzluga dusmeye basladi.

Yavasca araladigi yorgun goz kapaklari ardindan suzdu odayi.Etraf yavas yavas netlesmeye basliyordu ama hala bulanik olan zihni nerde oldugunu algilamaya calisma isini guclestiriyordu.Dirsegiyle yattigi yerden destek alarak kalkmaya calisti.Daha once bu islemin boylesine zorlu bir hal aldigina hic sahit olmamisti.Bedenini biraz daha zorlayarak diklesti.Los bi isikla aydinlatilmis beyazlar icinde bir odadaydi.Ne zaman ve nasil geldigini hatirlamiyordu.Hatirladigi tek sey acimasizca bakan bir cift gri gozdu.Neler oldugunu hatirlamak icin zihnini zorladi ama bunun hic bir yarari olmadi.Basi hala zongluyordu ve buna bagli olarak migdeside bulanmaya baslamisti.Kafasini yeniden yumusak yastiga dayadi ve sartlar pek musayit olmasada zihnini zorlamaya devam etti.Cani skildigi icin Domuz Kafasina gitmisti ve kapsonlu urkutucu bir kadin yanina oturmustu.O'ndan sonrasi tuhaf bi bosluktu zihninde.Sadece duydugu bir kac cumleyi hatirliyordu ama tek baslarina o cumlelerin hic bir anlami yoktu.Zihninden birturlu cikartamadigi o donuk bakislarin ve esrarengiz yabancinin suzulurcesine iceri girmesinden baska hicbir seyin anlami yoktu aslinda.Olanlari hatirlamiyor olmasina ragmen bi kac dakika icinde zihninde olusmus tahminler zincirinde olusan seylerden en kuvvetlisi o donuk bakislarin sahibinin ve O yabancinin su anda burda olmasiyla bir alakasi oduguydu.Belkide ayni kisiydi ikiside?Yine merak ve korku karisimi hicte hos olmayan o duyguyla calkalandi midesi.Hastaneye benzer bir mekandaydi ve Kaitlin hastanelerden de hastaneye benzer yerlerden de nefret ederdi.Kucukkende basina ne zaman hastaneye gitmesini gerektiricek bir olay gelse sirf hastaneye gitmemek icin cati katina saklanir ve istemedigi surece hicbir yere goturulmiyecegine dair soz alana kadar da girdigi delikten cikmazdi.O gunleri hatirlamak bir az olsun dikkatini dagitmis olsada yeniden bulundugu zamana donmesi pek uzun surmemisti.Durumun getirmis oldugu afallamislikla etrafa bakinirken acilan kapinin sesiyle diger tum dusunceleri yarida birakip dikkatini kapiya yoneltti.

Konu: Geri: 1. Nolu Oda Çarş. Tem. 23, 2008 10:03 am

Winter hafif bir pof sesiyle birinci kata cisimlendi. Yüzünde ciddi bir ifade vardı. Bakışlarıyla koridoru taradıktan sonra 1 No'lu Odayı buldu. Emin adımlarla yürümeye başladı. Yürürken yanına gelen bir Şifacı'yı eliniin bir hareketiyle başından savuşturdu. `Bugün yeterince Şifacıyla uğraştım zaten!´ diye düşündü. Danışmadaki kadın onu deli etmişti. Bir de o kalabalıkta sıra beklemek sinirlerini zıplatmaya yetmişti. O gürültü, o kalabalık nefesinin daralmasına neden oluyordu. Böyle zamanlarda evden dışarı çıkmamayı ciddi anlamda düşünüyordu.

Odanın önünde durunca elinden geldiğince derin bir nefes aldı. Kaitlin'le konuşurken düşüp bayılmak hoşuna gitmezdi. Çünkü Kaitlin onu hasta görürse çok endişelenebilirdi. Ne kadar uğraşırsa uğraşsın Kaitlin'i kendi sosyofobikliğine ve bunun yan etkilerine alıştıramamıştı. Nefesinin tekrar düzene girdiğini hissedince pantalonunun cebinden asasını çıkarttı. Bileğinin zarif bir hareketiyle elinde bir demet papatya ve bir kutu Çikolatalı Kurbağa belirdi. Kaitlin bu Kurbağaları çok severdi. Onu 3 haftaya yakındır görmemişti. Hiç bu kadar ayrı kalmadıklarını düşündü. Galiba içinden yükselen bu baskın his özlemdi. Öyle ki bu özlem kafasındaki bütün sorunları unutmasını sağlamıştı. Şimdi yüzünde koca bir gülümseme vardı. Birden farketti. Kapının önünde çok uzun kalmıştı. Koridora şöyle bir göz atınca bütün meraklı gözlerin üzerinde olduğunu gördü. Etrafa sert bakışlar atıp hızlıca kapıyı açtı.

Büyük, beyaz çarşaflı bir yatakta oturmuş pencereden mavi gökyüzüne bakan Kaitlin'i görünce içi mutlulukla doldu. Sevinçli bir tınıyla seslendi;

-Selam ufaklık!

Konu: Geri: 1. Nolu Oda Çarş. Tem. 23, 2008 5:42 pm

Aralik kapidan uzun sure kimsenin iceri girmedigini gorunce bakislarini gokyuzune cevirdi.Mavi gokyuzu , ustundeki yorgunlugu tamamen atmayi beceebilmis olan bedeninin her gecen saniye yerinde duramaz bi hal almasina yaridimci oluyordu.Ne kadar suredir yattigini bilmiyordu ama bu hareketsizlik skmaya baslamisti Kaitlin'i.Zihninde birbirinden alakasiz binlerce konu belirip belirip kayboluyordu.Konuyla alakasiz ne kadar sey varsa oncelik onlarindi tabi.Onemsiz bir olayi bile dusunceleriyle icinden cikilamaz bir hale getirdigi gercegi goz onunde bulundurulunca esrarengiz yabancilari ve hafizasindaki nedeni bilinmeyen boslugu icinde barindiran bir olay icin boylesine bir onlem pek yerinde bir karar gibi gozukmustu gozune.Ama tum cabalarina ragmen unutmak yada dusunmemeye calismak imkansizdi.Hele de soz konusu Kaitlin gibi bir insan olunca.Gerekli gereksiz hertulu seyi merak edip bazen saatlerce o konu uzerinde zaman oldurebilirken simdi boyle bir konuyu goz ardi etmeye calismak mantikli oldugu kadar imkansizdi da.Yataktan kalkmak icin hamle yaptigi sirada aralik kapinin ardina kadar acilmasiyla bakislarini birkez daha o yone cevirdi.

-Selam ufaklık!

Winter !? Olanlari hatirlayamamanin getirdigi merak ve hayal kirikligi yerini bir anda ablasini karsisinda gormus olmanin verdigi mutluluga birakti.Artik ablasi yaninda olduguna gore fazla dusunmesine de gerek kalmamisti zaten!Neler oldugunu Kaitlin'e O anlatabilirdi.Gorusemedikleri her saniye icinde buyuyen ozlem ve tum olanlardan sonra kendisine yardim edebilicegini dusundugu tek insanin gelmis olmasi hareketlerine normalin ustunde bir hiz kazandirmisti.Ustundeki beyaz carsafi ayaginin bir hareketiyle yere indirdi ve ablasinin uzerine atladi.Tum duygulari maksimumda yasadigi gibi gosterdigi tepkilerde herzaman en ust seviyede oluyordu.

'Seni gordudume ne kadar sevindigimi tahmin bile edemezsin!' dedi bir taraftan da eliyle dagilan sacini duzeltirken.Ablasini elinden tutup yataga kadar cektii.Winter'i soru yagmuruna tutmamak icin ustun bir caba sarf ediyordu.Duraksama gereksinimi hissetmeden merak ettgi herseyi sorabilme potansiyeline sahip oldugu icin once ablasina soz hakki tanimaya karar verdi.

Konu: Geri: 1. Nolu Oda Çarş. Tem. 23, 2008 7:44 pm

Winter Kaitlin'in yüzünde canlanan ifadeyi görünce onun ne kadar sıkılmış olduğunu anladı. `Daha erken gelmeliydim!!´ diye düşünüp kendine kızdı. Ama artık bu kadar dert etmesine gerek yoktu. İşte bir tanecik kardeşinin yanındaydı. Nasıl da özlemişti onu! Hogwarts yaşının hiç gelmemesini dilerdi her yılbaşında ve doğum gününde.. Ama bunu en arka sıralarda ve sessizce dilerdi. Sanki zihninden geçenleri biri bilebilirmiş gibi.. Ardından Harper Ailesinde Zihinefendarların az olmasına şükretti.

Kaitlin'le yaptıkları bütün o yaramazlıkları düşündü. Her hafta sonları ne işi olursa olsun bırakırdı. İlk önce Malikaneyi alt üst ederler sonra artık işe yaramayan süpürgeleri kullanırarak Quidditch oynarlardı. Charles'ın çalışma odasının camında onlara bağarmasını sağlayana kadar aptal Noel şarkıları söylerlerdi. Winter Kaitlin'in yanındayken 22 yaşında bir Bakanlık çalışanı olduğunu unutuyordu. Bundan da gayet memnundu. O minik cadı hayatındaki herşeydi.. Anne babasının yokluğunu ona hissettirmemeye çalışıyordu. Sonuçta daha çok küçüktü. Bir an aklına Kaitlin'in Bakanlığa geldiği günü hatırladı. Charles onu Esrar Dairesi'ne sokmasına asla izin vermemişti. Onlar da daha beter bişey bulup en alt kattaki şelalenin içindeki galleonları toplamaya başlamışlardı. Sonra da gidip dondurma almışlardı. Winter bir sonraki gün masasında bulduğu sekiz uyarıyı hatırlayınca sırıttı.

'Seni gordudume ne kadar sevindigimi tahmin bile edemezsin!'

Daha düşncelerinden sıyrılmamıştı ki Kaitlin bunları söyleyip üzerine atladı.. Onunla boğuşmayı çok özlemişti ama sesini ciddileştirmeye çalışarak;

-Heey heey! Sakin ol minik fare! Yorulmaman lazım.. Ehh dolu dizgin Biçim Değiştirme ödevlerini burda kalmaya tercih etmeyeceğine eminim ama neyse..

dedi. `Yoksa tersini mi yapar??´ diye düşünmeden edemedi.

Konu: Geri: 1. Nolu Oda Perş. Tem. 24, 2008 4:27 pm

Gorunusu genelde dusunceleriyle tezat olusturucak kadar masum olurdu.Cok nadir kisilerin yaninda gercekten masum kucuk bir kiz cocugu oldugundan, kucuklugunden beri, yuzunu dusuncekerni saklamak icin cir kalkan olarak kullanmayi ogrenmisti.Zihninden gecenler ne kadar acimasiz ne kadar cilginca olursa olsun yuzundeki katiksiz masumiyet ifadesi O'nu tanimayan insanlar tarafindan yanlis yorumlanir bu durumda Kaitlin'in isini kolaylastirirdi.Ama su anda masum yuzu ve dusunceleri tam bir uyum icindeydi.Biraz once -tum inkarina ragmen- korkuyla atan kalbi simdi ablasini gormus olmanin getidigi guvenle sakinlesmisti.

-Heey heey! Sakin ol minik fare! Yorulmaman lazım.. Ehh dolu dizgin Biçim Değiştirme ödevlerini burda kalmaya tercih etmeyeceğine eminim ama neyse..

Omuz silkti.Hogwarts hakkindaki dusunceleri su anda kelimelere dokemeyecegi kadar karisikti.Ne hissetmesi gerektigini bilmiyor yada hissettigi seyleri dogu yorumlayip yorumlayamadigindan emin olamiyordu.Artik asa kullanmayi ogrenicek yasa geldigi icin sevincine diyecek yoktu tabi.Sonunda O'da ablasi gibi Charles gibi sihir yapabillicekti.Bunu yapabilmeyi ogrenebilicegi ve resit olana kadar yapabilicegi tek yer Hogwarts oldugu icin biran once gotmek istiyordu.Hangi binaya gidecegi de ayri bir merak konusuydu.Acaba O'da ablasi gibi Ravenclaw'a mi gidicekti?Kafasini cok hafif bir sekilde salladi.Dusunmek istemedigi birseyler oldugu zaman hep boyle yapardi.Bakislarini yeniden ablasina cevirdi.Kafasindaki cevapsiz sorularin hepsini sormak icin sabirsizlaniyor olmasina ragmen elinden geldigi kadar sakin bir sesle konusmaya basladi.

' Neler oldugunu biliyormusun Winter ? Hic birsey hatirlamiyorum.Neden burda oldugumla ilgili yani.Tek hatirladigim domuz kafasindayken yanima oturan yabanci bir kadin.Sanirim O'nunla alakali birsey?O kadinla hic konusmamaliydim oyle degil mi i?Tanrim ama kadini gormeliydin Winn. O kadar tuhaftiki!Yanima geldiginde ne yapmam gerektigini kestiremedim.Charles nerde?O da gelicek dimi?Artik burda durmak istemiyorum hem gerekte yok zaten gordugun gibi iyiyim.Ne zaman eve gidicez?... '

Yine baslamisti iste ardi arkasi kesilmeyen sorular.Meraki ailedeki herkes tarafindan bilinen bir gercek oldugu icin ablasi aliskindi bu tutumuna.Muhtemelen kapidan iceri girdigi andan beri -hatta belkide daha once- biliyordu bu anin gelicegini.Kendisini tutmayi denemesine ragmen ancak biryere kadar dayanabiliyordu.Winter iceri girene kadar kafasinda olusturdugu senaryolarin hangisi gercege daha yakindi acaba ?

Konu: Geri: 1. Nolu Oda Ptsi Tem. 28, 2008 8:11 pm

Winter Kaitlin'in düşünceler içinde olduğunu gördü. Aslında ona hak veriyordu. Sonuçta çocukluğundan beri Hogwarts'a gitmyi bekliyordu. Ancak Winter Kaitlin'in hayatta sıkıya gelemeyeceğini biliyordu. Hala yatağını bile toplamazdı o.. (Charles yatak toplamak gibi küçük bir işi ev cinlerine bırakma taraftarı değildi.) Ne kadar karasız olduğu yüzünden okunuyordu. Ama onun ödevleri bile can sıkıcı hastane ortamına tercih edeceğini biliyordu. Souçta St.Mungo korkunç bir yerdi. İçinde minik bir merhamet tınısı bile olmasa oranın havası insanın içini burkuyordu. Her ne kadar seni güldürecek tonlarca şey varsa da.. Mesela Winter Danışma'da beklerken burnuna asasını kaçırmış bir büyücü ile birbirlerine yarasa dışkısı ile yapışmış iki cadı görmüştü. Gülmesini saklayamaması ise hastane boyunca kötü bakışlara maruz kalmasına neden olmuştu. Pek umursadığı söylenemezdi. Sonuçta kendisi Bakanlıkta çalışıyordu. Bütün bir hafta boyunca sanki yüzlerine yapıştırılmış gibi iğreti bir ciddiyetle dolaşan insanları görüyordu. Bu gibi eğlenceler kendi ayağına gelince gülmemek işten değildi. Ama hastanenin geri kalanı aynı eğlenceli hava içinde değildi. Özellikle Kaitlin'in yattığı kat ağrıları nedeniyle inleyen hastalar ve hastaları için sızlanan yakınlarla doluydu. Bir de bu karamsar tabloya koyu gri çatlak duvarlar ve içinde kaybolacakmış hissi veren gökyüzü eklenince Winter Kaitlin'e acıdı.. Kendi düşüncelerinden ayırıp Kaitlin'e baktı. Onun soru sormaya hazırlandığını hissetti. `Geç bile kaldın ufaklık!´ diye düşündü. Merakı Kaitlin'in en büyük özelliğiydi. Ardı arkası gelmeyen soruları Harper malikanesi sakinlerini epey terletirdi. Winter Kaitlin'in gözlerine bakınca donuk mavi renk yerine kıvılcım gibi bir merak gördü. Ardından Kaitlin'in bitmek bilmez soru yağmuruna tutuldu;

'Neler oldugunu biliyor musun Winter ? Hic birsey hatirlamiyorum.Neden burda oldugumla ilgili yani.Tek hatirladigim domuz kafasindayken yanima oturan yabanci bir kadin.Sanirim O'nunla alakali birsey?O kadinla hic konusmamaliydim oyle degil mi i?Tanrim ama kadini gormeliydin Winn. O kadar tuhaftiki!Yanima geldiginde ne yapmam gerektigini kestiremedim.Charles nerde?O da gelicek dimi?Artik burda durmak istemiyorum hem gerekte yok zaten gordugun gibi iyiyim.Ne zaman eve gidicez?... '

Winter yüzüne yapmacık bir gülümseme oturttu ama aklı yine sorularla bulanmıştı. Kaitlin neler olduğunu bilmediğini söylemişti. `Garip!!´ diye geçirdi. Oysa Winter da neler olduğunu Kaitlin'den öğrenmeyi planlamıştı. Derin bir iç çekti... Acaba ona gerçekleri mi anlatmalıydı? Bu tip bir mecara onun başına gelen en heyecanlı şey olmalıydı. Hep böyle bir şey yaşamanın hayalini kurardı Kaitlin. Winter onu suçlayamazdı... Çok sıradan bir çocukluk geçirmişti Kaitlin. Charles'ın aşırı korumacı tavrı onu epeyce kısıtlamıştı. Şimdi o düzenden kurtulacağı için çok sevinçliyi, bunu biliyordu Winter. Ama bütün gerçekleri olduğu gibi anlatmak onun başını daha çok derde sokacaktı. Eninde sonunda Winter kardeşini tanıyordu. Bir vampir saldırısından küçük bir izle kurtulmak onun acemi cesaretini körükleyecekti. Ne yapmalıydı! `Neredesin Charles!´ diye geçirdi.O olsa ne yapılması gerektiğini bilirdi. Tekrar derin bir iç çekti Winter. En doğrusu olanları yalansız anlatmaktı. Çünkü Kaitlin'in sesindeki ufak korku tınısını yakalamıştı. En azından bunun onu durduracağını umuyordu. Söylemesi gerekenleri kafasında toparladıktan sonra daha deminki sıcak ses tonuyla;

-Gel bakalım Kate.. Şöyle oturalım!

dedi ve Kaitlin'in yatmaktan çarşaflarını buruşturduğu geniş yatağa yöneldi. Yorganı sıyırıp oturdu ve yanını göstererek Kaitlin'i çağırdı.

Konu: Geri: 1. Nolu Oda Çarş. Tem. 30, 2008 11:12 am

Haper malikanesinin bahcesinde Winter'la oynadigi oyunlardan birtanesinin icindeymis gibi geldi kisa bir an icin.Olanlar bulanik fotograflar , anlamsiz dialoglar ve kisa video filmleri gibi yavas yavas canlaniyordu zihninde.Hatirladigi her saniye merakinin artmasina neden oluyor ve icinde tarifi mumkun olmayan tuhaf bi duygunun yavas yavas buyumesini sagliyordu.Elizabeth'le birlikte kutuphane'nin yasak bolumlerine girip resimlerini inceledikleri kitaplari hatirladi.Her resim icin ayri bir hikaye uydurur, dilek dilemek icin verilen haklarin hepsinide bir gun kurguladigi hikayelerdeki kahramanlara oldugu gibi bir olayin basina gelmesini dileyerek kullanirdi.Bunun hic bir zaman gerceklesmiyecegini bilse de en azindan o hikayelere yakin bir olayin basina gelmis olabilicegi ihtimali karsisinda heycanlanmaktan kendisini alamiyodu.Basini hep bir sekilde belaya sokmayi becerirdi ama onlarin hepsi malikane sinirlari icinde olan ufak tefek seylerdi.Satonun arka taafindaki golun icinde sozde deniz halkiyla savasirken ayagina takilan ottan kurtulmak icin canla basla verdigi mucadelelerin sonunda ya Charles pencereden Kaitlin'i gorur yardim etmeye gelirdi yada uzun sue ses cikarmadigi icin Winn herseyin yolunda olup olmadigini kontrol etmeye geldigi sirada farkeder ve yardimina gelirdi.Her defasinda bir daha olmicagini soylemesine ragmen nasil oldugunu anlayamadan kendisini golun yaninda buluverirdi.Ama gol macaralarida basina actigi diger ufak belalar da guvende oldugu sinirlar icinde gerceklesmisti.Bu seferki haric..Digerleri gibi olmadigini ablasinin bakislarindan ve zihninde arasira belirip kaybolan gountulerden anlayabiliyordu.

-Gel bakalım Kate.. Şöyle oturalım!

Hizli adimlarla ablasinin pesinden gitti ve hic ses cikarmadan soyledigini yapti.Sabirsizlanmasindaki en buyuk etken tabiki merakiydi ama Winn'inin anlaticaklarinin kafasindaki anlamsiz parcalarin dogru bir sekilde yerlerine oturucagini dusunmesinin de bir etkisi yok degildi.Bakislarini ablasinin dudaklaina dikti.Bakmassa kelimelerin kacmasindan korkuyormus gibi bir hali vardi.Ama isin asli eger gozlerine bakarsa Winn'in Kaitlin'in hissettigi seyleri kolayca anlayabilicegini bilmesiydi..

Konu: Geri: 1. Nolu Oda Çarş. Tem. 30, 2008 3:40 pm

Winter Kaitlin'in merak içinde onun söyleyeceklerine odaklandığını farketti.. Hala esas olarak ne söylemesi gerektiğini bilmiyordu. Yalanı mı gerçeği mi?? İkisi için de söyleyeceklerini kafasında kurmuştu. Ama böyle bir anda Kaitlin'e yalan söylemek istemiyordu. Onun gözlerindeki o merak ve kafa karışıklığından kurtulma isteği Winter'ın içini kemiriyordu. Bir yandan da içinden bir ses `Başına daha korkunç bir dert açarsa ne olacak?!´ diyordu.. Bir an için kendini Kaitlin'in yerine koydu. Hatta bunun için çok eşsiz bir çaba harcaması gerekmemişti. Sonuçta Charles Kaitlin konusunda kendine yalan söylediği için hala çok kızgındı. Böyle bir durumda kendisi de yalan söylerse Kaitlin'in aynı şekilde kızacağını ve misilleme olarak daha korkunç bir şeyler yapacağını biliyordu. İki durumda da çıkar yol yok gibiydi. Tekrar aklından Charles geçti.. Gereksiz durumlarda hep dibinde biterdi. Ama şimdi yoktu! Gerçi onun ne yapacağını biliyordu. Kesinlikle Kaitlin'e gerçekleri söylemezdi. Ama yalan da söyelmezdi. Üstü kapalı bir kaç ima ve dikkatli olması konusunda nefret uyandıran bir nutuk... Winter istemsizce gözlerini devirdi. Daha fazla düşünmemeliydi.. Çünkü zaman ilerliyordu. Ve ilerleyen her zamanla birlikte Kaitlin'in aklında yeni bir sorunun oluştuğunu tahmin edebiliyordu Winter. Bu da baş etmesi gereken daha çok dert demekti. En sonunda kararlı bakışlarla ağzını açtı ama aynı anda kapattı. Daha deminden beri düşündüğü sözler ona çok saçma gelmişti. Tamamen hazırlıksız yakalanmıştı. Bunu her ne kadar onaylamasa da Kaitlin'in malikanede gözünün önünde olduğu günleri özlediğini hissetti.. Kaitlin'in gözlerinde beliren sabırsızlık onu da harekete geçirmeye başlamıştı. İçinden yükselen paniği hissetti. Sınırlı zamanlarda hep böyle olurdu... Sonra tekrar boğazını temizledi;

-Aslında bende bütün olan biteni senden öğrenmeyi planlamıştım... Ama galiba iş başa düştü!

Yapay bir gülümseme yayıldı suratına. Tekrar boğazını temizledi. Bir kere ok yaydan çıkmıştı. Bir şeyler söylemeye devam etmeliydi.

-Kate bunun sende nasıl bir etki yaratacağını tahmin ediyorum. Bu çocukluğundan beri başına gelmesini dilediğin türden bir maceraydı. Gerçi bunu onayladığımı sakın düşünme. Hatta gecenin o vakti "Domuz Kafasında" ne işin vardı bunu daha sonra konuşucağız! Ama şimdi konumuz bu değil... O gece yanında oturan kadın bir ... Bir .. Bir vampirdi! Ve sana saldırdı. Şanslısın ki sadece beslenme amaçlı yapılmış bir saldırıydı. Daha sonra bir Bakanlık çalışanı seni buldu ve St.Mungo'ya kaldırdı.

Sözlerini tamamladığı için mutluydu. Ama bir yandan da içinden yükselen vicdan azabı nedeniyle huzursuzdu. Neden ona doğruları söylemişti ki?! Şimdi neler olacaktı kim bilir. Kaitlin'in sevinçten deliye döneceğini biliyordu. Kimi suçlamalıydı? Kaitlin'e asla özgürlük vermeyen Charles'ı mı?! Büyürken ona asla bir yetişkin gibi davranmayan kendisini mi?! Yoksa iflah olmaz bir meraka sahip olduğu için Kaitlin'i mi?! Böyle minik bir olayla işlerin yumağa dönmesine şaşıyordu. Üstelik Kaitlin daha Hogwarts'a ile başlamamıştı. İçinden anne ve babasını suçladı. Niye hiçbir zaman yanlarında olmamışlardı ki?!

Konu: Geri: 1. Nolu Oda Çarş. Tem. 30, 2008 4:59 pm

Oturdugu yerde huzursuz huzursuz kipirdanmaya basladi.Oturali bir dakikadan fazla olmamisti ama Kaitlin icin beklemek bir iskenceydi.Neden bekletildigini anlayabiliyordu.Olanlarin getirdigi bilinmezlik nasil gercegi ogrenmek icin Kaitlin'in sabirsizlanmasina neden oluyor ve beklemesini her gecen saniye zorlastiriyorsa bu olanlari Kaitlin'e anlatmakta ablasini o kadar zorluyor olmaliydi.Kaitlin'e cok tanidik bir duygu oldugu icin bir an icin kendisini ablasinin yerine koyupta midesinin kasilmasina engel olamadi.Olan herseyi bir an once ogrenip tum parcalari birlestirmek icin sabirsizlansa da olabildigince saklamaya calisti bu gercegi.Kendisi kipirdandikca Winn'in dahada zorlandiginin farkindaydi.Baska seyler dusunmeye calisti.O'na su ani unutturucak biseyler.Belki gecmisle belkide gelecekle ilgili.Dusuncelerini Hogwarts'a yonlendirmeye calisti.Ogrenicegi buyuleri, iksirleri, kesfedicegi mekanlari..O'nu en cok heycanlandiran da gizli gecitler ve yasak ormandi.Her adimini dolasmak, kurallari cignemek, ogrendigi buyuleri denemek icin sabirsizlaniyordu.Sabir..Yine ayni yere gelmisti iste.Kafasindan gecen sadece tek bir kelime bir kac saniyeligine olsun soyutlandigi ortama hizli bir giriz yapmasina neden olmustu.Winn'in bogazini temizledigini duydu.Elinde olmadan bakislarini ablasinin gozlerine kaydirdi.Ama Winn ne anlaticagini dusunmekle o kadar mesgulduki Kaitlin'in aklindan gecenleri anlamakla vakit kaybetmis gibi gozukmuyordu.

-Aslında bende bütün olan biteni senden öğrenmeyi planlamıştım... Ama galiba iş başa düştü!

Winter'in suratina yayilan gulumsemenin icinde bulundugu durumu saklamak icin bir maske oldugunu biliyordu Kaitlin.Ama buna aldirmadi.

-Kate bunun sende nasıl bir etki yaratacağını tahmin ediyorum. Bu çocukluğundan beri başına gelmesini dilediğin türden bir maceraydı. Gerçi bunu onayladığımı sakın düşünme. Hatta gecenin o vakti "Domuz Kafasında" ne işin vardı bunu daha sonra konuşucağız!Ama şimdi konumuz bu değil... O gece yanında oturan kadın bir ... Bir .. Bir vampirdi! Ve sana saldırdı. Şanslısın ki sadece beslenme amaçlı yapılmış bir saldırıydı. Daha sonra bir Bakanlık çalışanı seni buldu ve St.Mungo'ya kaldırdı.

Vampir!?Konusmak icin agizini acti ama soylicek bir seyler bulamadigini farketti.Olanlarin kendisini ne kadar sasirttigini ve icini kaplayan sevinci anlatmak icin bir kac kelime yetemezdi o anda.Hayal ettigi seyler hep gercekten cok uzak gelmisti Kaitlin'e.Simdi oyle olmadigini bildigine gore daha fazlasinin olmamasi icin bir neden yoktu..Ablasi konusurken Domuz Kafasiyla ilgili uydurdugu bir kac bahane de aklindan ucup gitmisti.O anda Charles'in odada olmamasina sevindi.Eger o olsaydi gercekleri bu kadar acik bir sekilde ogrenemeyecegini ve zaten yeterince skici olan hastane ortamiyla buyuk bir uyum saglicak uzun bir konusma dinlemesi gerekecegini biliyordu.Susmak Kaitlin'in ablasinin yanindayken pek sk yaptigi bir sey olmadigi icin konusmasi gerektigini hissetti.Ne kadar sevindigini Winn'de tahmin edebiliyordu kuskusuz ama susmak herseyi daha acik bir sekilde belli edecegi icin ne kadar sevindigine dair bir kac sacma sey soylemeye karar verdi.

'Vay canina Winn!Bu harika birsey oyle degil mi?Yani oyle bir saldiridan onemli birsey olamdan kurtulmamdan bahsediyorum..'

Merlin askina Kaitlin kimi kandiriyosun? Olanlara ne kadar sevinicegini henuz sen gercekleri ogrenmeden biliyordu simdi bunu saklamainin ne kadar gereksiz ve oldugunu bilmiyormus gibi..Yapmak isteyecegi seyleri ablasinin gayet iyi bildiginin farkinda oldugu icindi suphesiz bu cabasi.Anlamsiz oldugunu bilmesine ragmen en azindan ablasini biraz olsun rahatlatabilmek istemisti sadece..

Konu: Geri: 1. Nolu Oda Perş. Tem. 31, 2008 12:44 pm

Winter Kaitlin'in şaşkınlık içinde sustuğunu görünce korktuğunun başına geldiğini anladı. Şimdiden pırıl pırıl aklından geçen planları görebiliyordu. Sonuçta elinden hiç bir şey gelmezdi. Artık büyüyordu. Büyük ihtimalle de ablası gibi bir yol çizecekti kendine.. Bu da başının çaresine bakmasını ve yalnızlığı beraberinde getiriyordu. Eğer bunları göze alabilirse Winter da ona öyle davranacaktı. Ama 10 yıl sonrası için şimdiden gemileri yakmaya değer miydi? Belki de sonsuz yalnızlık, şüphecilik onun hayatının amaçları arasına girmezdi. Kendini kandırdığını biliyordu ama hiçbir şekilde emin olunamazdı. Sonuçta kendisi de kendi dönemindeki bir Slytherin'liden çok daha acımasızdı ama bir Ravenclaw'luydu. İki seçenek vardı Kaitlin'in önünde. Ya kendisinin izinden gidecekti ya da Charles'ın. Charles'ın da olumlu düşüncelere sahip olmadığını biliyordu Winter ama sonuçta o aklını kullanmış ve kendini bu işlerden uzak tutmuştu. Winter her ne kadar kendine açıklayamasa da `Umarım Charles'ın yolunu seçersin...´ diye geçiriyordu içten içe. Çünkü kendisi tam bir çıkmazdaydı. Ve Kaitlin'in de aynılarını yaşamasını istemiyordu. Onu küçük yaşında özgür ve yalnız bırakmak en son istediği şeydi. Onun kendisinden de akıllı olduğunu biliyordu. Elbette başının çaresine bakardı. Ama böyle bir yaşamı seçmek kendi içiyle çatışmaya girmek demekti. Hiçbir insan da bunu başaramıyordu işte. İç sesini susturamıyordu. Diğer insanları susturabiliyordun. Ağzından çıkan bir söze, hatta asanın bir hareketine bakıyordu. Ama iç sesini susturmanın hiçbir yolu yoktu. Aynı şekilde zamanla öğreniyordun ki ne akıl seni iç huzursuzluğundan kurtarabiliyordu ne de kurnazlık. Onlar sadece bu yola adım atarken işe yarıyordu. Winter her ne kadar sevgiyi çok yaşamamış olsa da birgün öğrenmeyi içten içe hep istemişti. Ama şimdi bu şansı da yoktu. En sevdiğine, erkek arkadaşına bile tam anlamıyla sevgi besleyemiyordu. Kaitlin'e hissettikleri sevgiye en yakın olanlardı kuşkusuzi. Bu nedenle o kadar kararsızdı onun hakkında. Geleceğini kendisinin seçmesine izin verecekti tabi ki... Ama onun üzülmesini istemezdi. Zarar görmesini hele hiç istemezdi. O onun minik kardeşiydi ve hep öyle kalacaktı. Çünkü sadece birbirlerine karşı dürüst ve içten olabiliyorlardı. Kaitlin onun için yağmur sonrası güneş gibiydi. Yanındayken her türlü huzursuzluğu unuturdu. Ama böyle bir hayattayken yaşam süreni kendi ellerinle kısaltıyordun. Her gün bir son için başlamış bile olabilirdi. Ve şüphesiz kendisi Kaitlin'den önce gidecekti. Öyle olursa Kaitlin'in tümden içine kapanmasına korkuyordu. En azından birinin onun yanında kalması gerekliydi. Charles bunu yapamazdı. Penelope ile aralarında iyi bir ilişki vardı ancak çok farklı dilleri konuşuyorlardı. Hogwarts'tan edineceği bir arkadaş belki aynı güveni verirdi ona. Ama şu sıralar ailene bile güvenemiyordun. Tümden yabancı biri...

Winter o an anneliğin nası bir şey olduğunu anladı. Hiçbir yol o an doğru sonucu vermiyordu. O panik, o mutsuzluk, o endişe.. Hepsi Kaitlin içindi. Demek bir insanın çocuğuna duyduğu duygular böyleydi. Sonra annesinin kendisi için de aynılarını hiç hissedip hissetmediğini düşündü.. Cevabın olumsuz olduğu aşikardı. Sonuçta bu insanı hasta eden endişe hissi kendisini Kaitlin'in yanından ayrılmaktan bile alıkoyarken annesi onlardan çok uzakta bir yerdeydi. Hem de bu sabah ona gönderdiği mektuba rağmen. Mektupta Kaitlin'in başına gelenleri yazmıştı. Her ne kadar mantığı anne ve babasının kesinlikle gelmeyeceğini bilse de gözleri şömineden ayrılmamıştı. Tabi bir yandan da malikaneyi dinlemişti. Ufak bir poff sesi duymak için herşeyini verebilirdi. Kaitlin'in anne ve babasını görmeyeli ne kadar zaman geçtiğini düşündü. `Keşke ona çok daha iyi bakabilsem!´diye geçirdi. Ama ona örnek olacak bir yaşamı bile yoktu. Eve geç geliyor, hiçbir akşam yemeğinde olmuyordu. Kaitlin'in her zaman yanındaydı ama 2-3 gün gecikmeli olarak... Birilerine bağlanmaktan korkması onu kardeşine karşı olarak da engelliyordu. Şimdi içinde hissettiği bütün bu endişelerin ömür boyu kendisinde kalacağını biliyordu. Asla kendisini eyleme geçirmesine izin vermezdi. Çünkü o duygularıyla hareket etmezdi. Sonra bir anda Kaitlin'in sesini duydu. İrkilmişti. O kadar derin duygular içindeydi ki Kaitlin'in yanında olduğunu bile unutmuştu;

'Vay canina Winn!Bu harika birsey oyle degil mi?Yani oyle bir saldiridan onemli birsey olamdan kurtulmamdan bahsediyorum..'

Hafifçe sırıttı. Kaitlin'in duygularını gizlemeye çalışması oldukça açıktı. Hislerinin üstünü kapatırdı her zaman.. Ama Winter onu tanıyordu artık. Bütün bu olan bitenin onun için mükemmel bir tetikleyici olacağını biliyordu. Hem gerçekleri Kaitlin'e anlatarak bu riski de almıştı. Oturduğu yerden kalktı ve pencereye doğru ilerledi. Hala düşüncelerle doluydu. Gözlerini uçsuz bucaksız gökyüzüne dikti ve her zamanki alaycı ses tonuyla konuştu;

- Gerçekten güzel olanın bu olduğunu mu düşünüyorsun Kaitlin?! Ben hiç sanmıyorum. Evet ufaklık, şimdi elinde korkunç bir kör cesaret var. Eminim bunu kendini öldürünceye kadar kullanırsın!! Ama ben de Charles da buna izin vermeyeceğiz. Hogwarts'a başladıktan sonra gözümüz üzerinde olacak. Ufak bir uyarı bile sana gönderdiğim bir Çığırtkan'ın nedeni olur.. O nedenle artık büyü ve hareketlerinin sorumluluğunu al!

Sesi her cümleden sonra daha da sertleşiyor ve yükseliyordu. En sonunda bağarmaya başlamıştı. Kaitlin'in onu hiç böyle görmediğini biliyordu. Ama kendisi de mantıklı davranamıyordu. Aslında aklında bunlar yoktu. Birkaç alaycı söz söyleyip işe dönecekti. Ama şimdi birkaç dakika daha burada kalacağı kesinleşmişti. Kaitlin'in korkunç bir histeri krizine tutulacağını tahmin edebiliyordu. Charles'la olan kavgalarına milyon defa seyirci kalmıştı çünkü...

Konu: Geri: 1. Nolu Oda Perş. Tem. 31, 2008 6:49 pm

Ablasinin O'na inanmadigi her haraketinden belli oluyordu.Zaten kendisini bu kadar iyi tanirken aksini dusunmek imkansiz gibi bir seydi.Karsisindaki bir baskasi olsa asla sonuc vermicegini bildigi bir is icin lutfedipte dil dokme zahmetine katlanmazdi.Zaten bir baskasi olsa Kaitlin'in hislerini bu kadar rahat bir sekilde anlayamazdi da.Kaitlin'in tum yalan soyleme cabalarini bosa cikarma konusunda uzmanlik yapmis birisiydi ablasi.O'nun disinda da kimsenin anlamasina izin vermezdi zaten.Aksi gibi gozukse de -hatta kendiside oyle oldgunu savunsa da- tum nesesi masumiyeti gibi yapmacikti.Uzuntuyu bir zaaf gibi gordugunden bunu belli etmemek icin suratinda bir maskeyle dolasiyordu.Annesini de babasini da tam olarak tanidigi soylenemezdi.O cok kucukken gitmislerdi.Haklarinda bildigi tek sey de buydu zaten.O'nlari merak etmiyormus gibi davranmak zorundaymis gibi hissediyordu.Sanki birisi icini kemiren o duyguyu anlayinca Kaitlin'e karsi kullanabilicegi tum kozlari eline gecirmis olucakmis gibi geliyordu.Dogru yada yanlis kimseye bunu belli etmek gibi bir niyeti yoktu.Ustrlik Charles'inda ablasininda annesi ve babasinin yoklugunu Kaitlin'e hissettirmemeye calistiklarini biliyordu.Onlarin tum bu cabalarina ragmen yine de biseylerin eksik oldugununda farkindaydi.Ama ablasinin kendisi icin zaten yeterince endiselendigini gorebiliyordu usune birde bunu eklemek istemezdi.Istese de becerebiliceginden supheliydi.Pek bisey saklmazdi ablasindan ama herseyi oldugu gibi anlatmak da yapabilicegi birsey degildi..Winter'in ayakkabisinin zeminde cikardigi ses kulagina gelince bir sey soylemesini beklemeden Kaitlin de yataktan indi.Ablasinin kendisine ozel alayci ses tonu odayi doldurmadan once 'artik eve gidebiliceklerini' soyliyeceginden oylesine emindilki birsey sorma gereksinimi hissetmemisti ilk basta..

- Gerçekten güzel olanın bu olduğunu mu düşünüyorsun Kaitlin?! Ben hiç sanmıyorum. Evet ufaklık, şimdi elinde korkunç bir kör cesaret var. Eminim bunu kendini öldürünceye kadar kullanırsın!! Ama ben de Charles da buna izin vermeyeceğiz. Hogwarts'a başladıktan sonra gözümüz üzerinde olacak. Ufak bir uyarı bile sana gönderdiğim bir Çığırtkan'ın nedeni olur.. O nedenle artık büyü ve hareketlerinin sorumluluğunu al!

Ablasinin gittikce yukselen ses tonu son cumleyle yerini bos bir yankiya birakti.Daha once Winn'in boyle gordugunu hatirlamiyordu..Olanlara bir anlam vermekte gucluk cekiyordu zaten.Evet malikanede ufak(!) capli bir kavga bekliyordu tabu ama boylesine bir tepki beklediginden cok daha fazlaydi.Korktugunu inkar kendisini kandirmaktan baska hic bi ise yaramazdi.Tehdidin buyuklugunden cok ablasinin ses tonu ve mimikleriydi Kaitlin'i korkutan.Karsisindaki Charles olsa cok normal bir durumdu ve Kaitlin ne cevap vericegini dusunmekle zaman kaybetmezdi.Ama su anda vericek bir tepki bulamiyordu.Korkusu asikardi ama yavas yavas kabarmaya baslayan ofkesi korkusunu golgede birakicakmis gibi gozukuyordu.Gozlerinin doldugunu hissetti.Bunun neden oldugunu biliyordu.Sinirlendigi zaman hep boyle olurdu zaten.Ustune birde bu sozleri ablasindan duymus olmanin verdigi sok eklenince goz yaslarini tutamiyacagini hissetti.Yanagindan asagi suzulen gozyasini saklamak icin harcadigi caba bosunaydi bunu biliyordu ve bu durum dahada cok sinirlenmesine neden oluyordu.

'S-Sen..Sen..' derin bir nefes aldigini farketti.Kipkirmizi olmus gozlerini ablasina dikmisti ama soylicek birsey bulamiyordu..Kapiyi acip disari cikmak ve o ortamdan bir an once uzaklasmak istedi.Yanina gittiginde olucaklari bilmesine ragmen Charles'in yaninda olmayi bile su anki durumuna tercih ettigini farketti..Elinin buz gibi bir seye degdigini hissetti.Ne oldugunu ogrenme gereksinimi hissetmeden destek almak icin skica kavradi. 'Gercektende dusunuyor musun bunlarin..Bunlarin benim fikrimi degistiricegini mi dusunuyorsun..Sen saniyor musun ki ben..'Cumlesini tamamlayamadi..Tum bedenine hakim olan ofke, korku ve adini koyamadigi daha bircok duygu yuzunden dusunmekte zorlaniyordu..Tipki normalde hissetmekte zorlandigi gibi..

Konu: Geri: 1. Nolu Oda Paz Ağus. 03, 2008 5:10 pm

Winter Kaitlin'in ne tepki vereceğini az buçuk tahmin ediyordu. Hem zaten bu gözlerinden de belli oluyordu. Winter'ın söylediklerini yavaş yavaş idrak ediyor gibiydi. Her anlama belirtisinde kızgınlığı bir adım daha artıyordu. Winter kardeşinin tepkisinden birazcık da olsa korktu. Sonuçta hiç bir şekilde ciddi kavga etmemişlerdi. Ama şimdi önlerinde uzunca süre konuşmayacakları günler uzanıyordu. Bu süre zarfında Winter biliyordu ki içi içini yiyecek ve Kaitlin'e bir baykuş göndermemek için kaç gecesini feda edecekti. Ama yapabileceği hiçbir şey yoktu. Sonuçta Kaitlin'e doğruyu söylemişti ama hayat sahnesini ona teslim edeceği anlamına gelmiyordu. Tabi ki başına iş açmaması için ona göz kulak olacaktı. Ama her saniysini kontrol etmek imkanlı değildi. Bu nedenle ona irade gücünü aşılamalıydı. Şimdiye kadar herkes onun için karar vermişti. Kendi kararlarını verme yaşı gelmişti hatta geçtiği bile söylenebilirdi. Ama bu kararların doğru yönde aınmasını sağlamak Winter'a düşüyordu. Biraz göz korkusu daima işe yarardı. Kendisinde de aynısı olmuştu. Charles'ın ona yaptığı konuşmayı hatırlayınca bile içinde korkuyla karışık bir saygı yükseldi. Kendisinden çok büyük olmasada yeterli ses seviyesine uygun ve emir kipleriyle bezeli hayatının en kısa konuşmasını sunmuştu Charles ona! Hem de daha ilk uyarısını almadan, Şamarcı Söğüt sol kolunu boydan boya yarmadan, Quidditch dersinde sınıf arkadaşını süpürgesinden düşürmeden, geceleri yatakhaneden kaçıp iksir yapmaya başlamadan önce yapmıştı. Winter tabi ki Kaitlin'in başına iş açmasını isterdi. Hem yatakhaneden bir kez bile kaçmamış öğrenciye öğrenci denilmezdi. Sonra Hogsmade gezintilerinde kumar oynamak, Bağıran Barakaya girmek, şeker çalmak olmadan insan nasıl eğlenebilirdi ki! Winter Kaitlin'in bunları yapmasını istiyordu tabi ki! Başına korkunç işlerde açmalıydı. Hatta Yasak Orman'a da girmeliydi. Ama içinde hep bir tetikte olma dürtüsü bulunmalıydı. Yani kendini frenlemeyi öğenmeliydi. Bu nedenle bu kadar bağırtıyı hak ediyordu! Winter tekrar Kaitlin'in gözlerinin içine baktı. Dolmaya başlamışlardı. `Ahh! Hayır! Sakın!´diye geçirdi içinden. Kardeşinin ağlamasına dayanamazdı. Ağlayan insanlardan tiksinmesine rağmen Kaitlim'in ağlmasına katlanamazdı. O bunları düşünürken Kaitlin'in iyice kontrolu kaybettiğini düşündü. Sinirden ayakta bile duramaz hale gelmişti. Onun yatağın demirini kavradığını gördü. Kaitlin kendi toparlamaya çalıştı. `İşte geliyor!´ diye geçirdi Winter. Kaitlin'in ağzından nefret dolu sözcükler, bölük pörçük döküldü;

'S-Sen..Sen.. 'Gercektende dusunuyor musun bunlarin..Bunlarin benim fikrimi degistiricegini mi dusunuyorsun..Sen saniyor musun ki ben..'

Winter ondaki sinir potansiyelinin farkındaydı ama daha önce hiç içindeki nefreti kusmadığını görmemişti. Söyleyecek sözleri bulamıyor gibiydi. Winter onu suçlayamazdı. Daha önce onu hiç kısıtlamamışlardı. Yani tabi evdeki "yapma!"lar çok keskindi ama daha önce hiç onun tepesinde yetişkinler olmamıştı. Yapılmaması gerekenin sorumluluğunu hiç hissetmemişti. Vicdan azabını tatmamıştı. Bütün bunlar onda böyle bir etki yaratıyor olmalıydı. Winter onu biraz anlamanın verdiği rahatlıkla söyleyeceklerini toparladı. Kaitlin'in oldukça canını sıkmayı planlıyordu. Böyle yapmalıydı ki Kaitlin onun sözlerini düşünsün. Sonuçta kesinlikle Winter'ı üzeceğini düşündüğü hareketleri yapacaktı. Ama hiç olmazsa içinde bir irade oluşmuş olurdu. Hem de ailesinden yardım isteyemeyeceği için tedbiri de elden bırakmazdı. Winter planını kurduğu için mutlulukla gülümsedi. Ardından da yüzündeki gülümsemeyi sinir bozucu bir sırıtışa çevirdi. Bunu yapmakta hiç de zorlanmamıştı;

-Güldürme beni Kate! Tabi ki bunlar seni durduracak. İstersen bir dene. Bak bakalım o zaman başına ne işler geliyor. En ufak bir cezayla bütün sandığınla birlikte kendini Harper Malikanesinin önünde bulursun. O zaman Charles'la eğitimine devam edersin. Hmm.. Yapamayız sanıyorsun değil mi? Denemek bile istemezsin ufaklık. Artı olarak tatillerde malikaneden dışarı adım atılmayacak. Diagon Yolu'nda gidilecek tek doğru mekan sanırım Domuz Kafasıydı değil mi küçük bayan?! Bundan sonra o toz pembe günler geride kaldı. Kendi hayatını yaşamyı çok istiyordun değil mi? Kimsenin içinde olmadığı bir hayat, karışan yok, yetişkin yok... Al bakalım sana hayat! Sen onun sorumluluğunu öğrenene kadar başındayız.

Sesindeki sertliğe kendisi de şaşırmıştı. Sonra pantalonunun cebinden aile yadigarı saati çıkarttı. İşe oldukça geç kalmıştı. Charles'tan evde bir azar işiteceği kesindi. Somurtarak içini çekti. Sonra yelkenleri indirmemek için Kaitlin'e dönüp yine sinir bozucu gülümsemesini takındı;

-Üzgünüm ufaklık Ama bu iç açıcı konuşmayı bitirmeliyiz. İşe gitmem gerek. Akşam gelip seni alırım. O zaman kadar hiç olay çıkartma ve buradan ayrılma! Umarım Hogwarts'a gitmeyi istiyorsundur!

Tam Cisimlenecekti ki durdu, Kaitlin'i yeni görüyrmuş gibi bir bakışla sordu;

-Söylemek istediğin bir şey var mı ??

Konu: Geri: 1. Nolu Oda Perş. Ağus. 07, 2008 12:18 pm

Beyninin dusunen kismi calismiyor gibiydi.Ilk kez olarak bagirmamak icin kendisini tutmakta zorlanmiyordu.Hatta bu defa bunu yapmak istedigi halde yapamiyordu.Yeniden yatagin ustune cikti ve bakislarini odadaki diger nesnelerin uzerinde yogunlastirmaya calisti.Bunu yapmaktaki amacini kendisi de bilmiyordu.Belki sakinlesmeye calisiyor belkide soyliyecek birseyler ariyordu kimbilir ? Hayal kirikligina ugramisti..En azindan ablasinin O'nun tarafinda olucagini dusunmustu.Tek basina Charles'la ugrasmak bile zaten yeterince zorken simdi Winn'de O'nun tarafindaydi.Icinden Lanet okumadan edemedi.Niye sustugunu bilmiyordu..Beklemedigi bir anda beklemedigi bir kisiden gelen bu tepkiye karsi verebilicegi en iyi tepki buydu gerce.Ama yinede icinden bagirmak gelmiyor degildi.Cook nadir olan o tuhaf kararsizligi devreye girmisti yine.Hem herseyi yapmak istiyor hemde hicbirsey yapmak istemiyordu.Bagirmakla susmak, nefret etmekle anlayis gostermek,sakin kalmakla cikdirmak arasinda skisip kalmisti.Ustelik bu defa Winn O'na hangisini yapmasi gerektigi konusunda yardimda edemezdi.Gozyaslari durmustu..Ofleyle kasilan midesine karsin durusu son derece sakindi.Winn'in odayi dolduran sesi birkez daha geldi kulagina..

-Güldürme beni Kate! Tabi ki bunlar seni durduracak. İstersen bir dene. Bak bakalım o zaman başına ne işler geliyor. En ufak bir cezayla bütün sandığınla birlikte kendini Harper Malikanesinin önünde bulursun. O zaman Charles'la eğitimine devam edersin. Hmm.. Yapamayız sanıyorsun değil mi? Denemek bile istemezsin ufaklık. Artı olarak tatillerde malikaneden dışarı adım atılmayacak. Diagon Yolu'nda gidilecek tek doğru mekan sanırım Domuz Kafasıydı değil mi küçük bayan?! Bundan sonra o toz pembe günler geride kaldı. Kendi hayatını yaşamyı çok istiyordun değil mi? Kimsenin içinde olmadığı bir hayat, karışan yok, yetişkin yok... Al bakalım sana hayat! Sen onun sorumluluğunu öğrenene kadar başındayız.

Sok ustune sok!Simdide Winn'den ceza almisti oyle mi ? Bu ilk kez olmuyordu tabi ama genelde hep lafta kalan yada onemsiz tartismalarin ardindan gelen tehdit cumleleri niteligindeydi.Ama bunun O'nlar gibi olmadigi ortadaydi.Kisa bir an icin acaba Charles cok ozlu iksir kullanarak Winn'in goruntusuyle Kaitlin'in karsisina gecip O'na kucuk bir surpriz yapamaya filan mi calisti diye dusunmeden edemedi..Ustelik bu dusuncenin ne denli sacma oldugunun farkinda olmasina ragmen..Bu yasina kadar ablasinin agizindan hic boyle sozler duymamisti ve soylediklerini yapip yapmiyacagi konusunda tereddutleri oldugunu da gizleyemzdi.Ama geri adim atmaktan hic hoslanmayan birisi oldugu icin bu konusmanin yapmak istediklerini engelleyemiyecegini de biliyordu..Tek fark bu defa arkasinda Winn'in destegini hissetmicek olmasiydiki aslinda bunun kendisi icin ne kadar onemli oldugunu O zaman anladi..

-Üzgünüm ufaklık Ama bu iç açıcı konuşmayı bitirmeliyiz. İşe gitmem gerek. Akşam gelip seni alırım. O zaman kadar hiç olay çıkartma ve buradan ayrılma! Umarım Hogwarts'a gitmeyi istiyorsundur!

Aksama kadar bu igrenc yerde oturup Winn'i beklemek mi ? Ustelik hic bir sey yapmadan..Yo hayir bunu yapamazdi iste.Ustelikte Kaitlin'in boyle yerlere karsi olan nefretini bildigi halde.Herseyi unuttu.O anda tek bir gercek vardi O'da onunde uzanan saatleri yaninda hickimse olmadan berbat kokan ve her saniye hastalarin tuhaf sesler cikardigi aptal bir mekanda geciricek olucagiydi.

-Söylemek istediğin bir şey var mı ??

'Bende seninle geliyorum..' Istemeden dokulmustu kurumus dudaklari arasindan bu kelimeler ve daha agizindan cikmadan pisman olmustu Kaitlin..Ama artik cok gecti mademki birsey soylemisti birseyler daha soylemeliydi..'Bana kizgin olmani anlarim ama sencede bu biraz fazla agir degilmi?Merlin askina sakin cok uslu bir cocuklugun oldugunu soyleme bana!Yaptiklarini anlatirken hala gozlerin parliyor.Surekli o gunleri ozlediginden bahsederken benden nasil oturup ot gibi bir ogrencilik donemi gecirmemi isteyebilirsinki?!..'

Sustu..Winn'e bakmiyordu cunlu ablasini taniyorsa bu soylediklerinin O'nu yumusatmiyacagini -yada yumusatsa bile kesinlikle en ufak bir renk vermiyecegini- biliyordu. Hatta bir an icin daha buyuk bir tepkiyle karsilasmaktan korktugu icin kendisine kizdi.Haksiz olmadigini anlamak icin ablasina goz ucuyla bakmasi yettmisti..